Online hangverseny - B.A.C.H. 4. rész
Szeretettel várjuk Önöket online hangversenyünkre,
2021. február 5-én este 7 órakor
a monitorok elé!
ANIMA MUSICÆ KAMARAZENEKAR
barokk művészeti vezető: Dinyés Soma – karnagy
hangversenymester: G. Horváth László
Műsor:
Johann Christoph Bach: Wie bist du denn, o Gott, in Zorn auf mich entbrannt
Najbauer Lóránt – ének ║ műfordítás*: Dinyés Soma
Johann Sebastian Bach: Overture Nr. 2, BWV 1067
Fajd-Kerner Mária – fuvola
Carl Philipp Emanuel Bach: Sinfonie Nr. 5 Wq 182/5
Johann Sebastian Bach: h-moll Concerto Grosso
Dinyés Soma adaptációja a BWV 209 és 1014 művekből
Fajd-Kerner Mária – fuvola
G. Horváth László – hegedű
Készült az Óbudai Társaskör Till Ottó termében. © 2021 Anima Musicae Kamarazenekar
*Johann Christoph Bach: Wie bist du denn, o Gott, in Zorn auf mich entbrannt
Ily haragra, ó Istenem, hogyan gyúltál,
hogy irányomban nagy jóságod elmúlt már?
Már nincs többé épség csontjaimban a bánattól,
szemem duzzadt és vérben ázó a sírástól.
A jajgatás nyűge minden erőmet elvette,
a búsongás lelkem szinte felemésztette.
Mikor éjjel minden nyugalmát találja,
felébredek, s szemem le nem csukom, magányban.
mert jól esik, ha magam megbetegíthetem
és ínségembe jól belehergelhetem.
Majd kedvet kapok, hogy rosszkedvemnek ne vessek gátat,
ha látnátok ekkor fekhelyem jól átázva!
Ó Istenem, örökké megtartod haragod,
s teljesen elrejted előlem az arcod?
Mint tárom ki kezeim éj s nappal Feléd!
De Te elfutsz, minél jobban közeledem én.
Úgy érzem, azért emelnél magas sziklára,
hogy onnan mélyre kelljen zuhannom zihálva.
Te csak oly döféseket mérsz beteg szívemre,
csak ott ütsz, hol sebeim a legérzékenyebbek.
Mit akarsz hát tőlem, miért üldözöl engem?
Mit adjak Neked, mit rejtegethet egy ember?
Azt kívánod, féljelek? Sok ideje annak.
Talán könnyeimmel szolgálhatlak? Itt vannak.
Talán alázatom hiányzik?
Gyakran borulok le Előtted.
Talán sóhajaim kellenek?
Ennél többet lelkemben nem lelek.
Istenem, ne légy tovább haragra gyúlva,
hagyd haragod és add hát jóságod újra!
- Dinyés Soma műfordítása
Wie bist du denn, o Gott, in Zorn auf mich entbrannt,
ist deine Güte gar in Eifer umgewandt?
Vor Trauern hab ich fast kein Mark mehr in den Beinen,
die Augen werden Blut und schwellen auf von Weinen.
Des Jammers Unmut hat mir allen Mut genommen,
ich bin vor Kümmernis fast von mir selber kommen.
Wenn alles in der Nacht empfindet seine Ruh,
so wach ich ganz allein und tu kein Auge zu;
denn ist es mir bequem mich inniglich zu ktänken,
dann pfleg ich meiner Not am meisten nach zudenken.
Dann überkomm ich Lust die Unlust nicht zu hemmen,
dann könnte man mich sehn mein Lager recht durchschwemmen.
Ach Gott, willst du mit mir nun, nun zürnen ewiglich,
will denn dein Antlitz gar vor mir verbergen sich?
Wie streck ich Tag und Nacht zu dir aus meine Hände!
Du aber fleuchst, je mehr ich, Herr, mich zu dir wende.
Ich dacht, du würdest mich auf einem Fels erhöhen,
so muß ich tief hinab fast in den Abgrund gehen.
Du gibst mir manchen Stoß zu meinem kranken Herzen;
du schlägst mich, da es mich am meisten pflegt zu schmerzen.
Warum verfolgst du mich, was willst du von mir haben?
Was hat ein Mensch für dich, was forderst du für Gaben?
Begehrst du Herzensangst, der, der hab ich gnug bei mir.
Vielleicht ist dir gedient mit Tränen, die sind hier,
vielleicht ist dir gedient mit Demut,
lieg ich doch oft vor dir auf Erden;
vielleicht ist dir gedient mit Seufzern,
ihrer kann nicht mehr gefunden werden.
Mein Gott, sei länger nicht in Zorn auf mich entbrannt,
laß deinen Eifer sein in Güte umgewandt.